जेव्हा अहंकारही मरतो तेव्हा!
प्रत्येक गोष्टीत "मीच योग्य," "माझंच खरं," किंवा "मीच सर्वोत्तम" असं वाटायला लागतं. या विचारांत अडकलेला जीव आपल्या नात्यांमध्ये आणि आयुष्यात इतरांना कमी लेखायला लागतो. पण, एक दिवस असा येतो जेव्हा आपलं "मी" पूर्णतः हरवतं.
त्या दिवशी आपल्याला जाणवतं की, आपल्याकडे सगळं असूनही काहीच उरलेलं नाही. आपलं म्हणवलेलं कौशल्य, आपला अभिमान, आणि आपला समाजातला दबदबा – हे सगळं केवळ एक भ्रम होता. खरं संपत्ती म्हणजे आपल्या आयुष्यातली नाती, त्यांचं प्रेम आणि त्यांचं आपल्यासाठी असणं.
जेव्हा अहंकाराला हा धक्का बसतो, तेव्हा तो तुटतो. अशा क्षणी हृदयाला जाणवतं की, "मी" आणि "माझं" यापेक्षा "आपण" अधिक महत्त्वाचं आहे. या जाणीवेने एका वेगळ्याच शांततेचा अनुभव येतो.
आयुष्याचं खरं सौंदर्य त्यागात आहे. अहंकाराचा नाश झाला की, प्रेमाचा, सहानुभूतीचा आणि सच्चेपणाचा मार्ग उघडतो. या प्रवासात आपण शिकतो की, आपण जगात काहीच घेऊन आलेलो नाही आणि काही घेऊन जाणारही नाही. मग का उगाच 'मीच श्रेष्ठ' हा भार उचलून चालायचं?
जेव्हा अहंकार मरतो, तेव्हा मन मोकळं होतं, आणि आपण पहिल्यांदाच खरं आयुष्य जगायला शिकतो. "मी"च्या मृत्यूनंतर उरतो तो केवळ "आपण," आणि हेच खरं सुख आहे.
चला तर भेटूया पुढच्या भागात, तोपर्यंत सर्वांना नमस्ते!